The story of Taube
Taube is het Duitse woord voor Duif. Het idee achter Taube is gebaseerd op de postduif. Een duivensoort die in de middeleeuwen gebruikt werd om berichten te verzenden. Een klein rolletje papier dat aan de poot van de duiven gemaakt werd, bevatte vaak informatie die van levensbelang was. Vandaag draagt Taube die erfenis verder. Als een eigentijdse postduif brengen wij via video jullie verhalen tot bij jullie publiek.
Duif als symbool van vrede, getekend door picasso.
De beste verhalen worden vaak niet verteld. Zonder verhaal, eeuwig een blinde vlek.
Ergens in een stad woonde een kunstenaar die zo mooi kon schilderen dat alles wat hij maakte, in goud leek te veranderen. Hij schilderde het ene meesterwerk na het andere en elk schilderij was nog mooier dan het vorige. Toen de kunstenaar zijn schilderijen in de vitrine van zijn atelier plaatste, zag hij echter hoe de hele stad aan zijn raam voorbijliep zonder even te blijven stilstaan. Niemand keek naar zijn schilderijen en wie toch een blik op de doeken wierp, liep haastig weer door. De kunstenaar trok zich terug in een achterkamer van zijn atelier, buiten hoorde hij de stad aan hem voorbijgaan zonder dat iemand hem zag. Toen klonk er getik op het raam, op de vensterbank van het enige raam in de achterkamer was een kleine duif geland. De kunstenaar, die zich zo alleen voelde omdat niemand zijn werk begreep, opende het raam en duif lande op zijn schouder. Haar zachte koeren klonk eerst zoals het geluid van elke duif in de stad maar toen merkte de kunstenaar dat hij woorden en zelfs zinnen uit het koeren kon ontwaren.
De duif sprak
De mensen lopen je schilderijen niet voorbij omdat ze er geen oog voor hebben
Ze houden van de manier waarop je je kleuren gemengd hebt
Ze weten echter niet wie je bent
Waarom je die schilderijen maakt
Daarom blijven ze niet stilstaan
Ze kennen de verhalen achter de doeken niet
De kunstenaar en de duif bleven de hele nacht wakker, de duif koerde tot de kunstenaar wist hoe en welke verhalen hij moest opschrijven. Hij beschreef de eerste keer dat hij een schildersdoos kocht, de keer dat hij goudgele bloemen in de juiste compositie had gekregen na maanden oefenen. Hij vertelde over de kleuren, over de inspiratie en over zijn dromen voor de toekomst. Toen de kunstenaar bij het eerste ochtendlicht zijn pen neerlegde, en de verhalen aan het raam van zijn atelier hing vlak naast de schilderijen, koerde de duif een laatste keer. De kunstenaar opende het raam, liet de duif wegvliegen en toen hij zich omdraaide, hadden er zich drommen mensen bij het raam verzameld. Iedereen wilde de verhalen weten van de prachtige schilderijen die ze dagelijks passeerden. De kunstenaar vertelde iedereen wat ze wilde weten, nu hij van de duif geleerd had hoe hij verhalen moest vertellen. Zijn schilderijen gingen vlot over de toonbank en hingen in ieders huis.
En de duif? Die vliegt ergens boven velden en kerktorens, wachtend tot iemand een verhaal wil vertellen.